Wszystko o Anime i Mandze

Lady Godiva

UWAGA! Wielka Księga Zaklęć jest efektem ciężkiej pracy autorki. Została stworzona specjalnie dla tego forum, w związku z czym zabrania się kopiowania całości lub większych fragmentów bez zgody autorki. Jeżeli komuś spodoba się to, co tu znajdzie i chciałby się tym podzielić z innymi - może wkleić na swojej stronie link. Jednocześnie informuję, że jest to praca wykonana rzetelnie: w oparciu o książki, film (każda informacja została sprawdzona) oraz słownik łacińsko - polski (etymologia nazw). Jeśli widzisz tu błąd lub masz wątpliwości - napisz.

W Wielkiej Księdze Zaklęć możecie znaleźć alfabetyczny spis wszelkiego rodzaju zaklęć, używanych w świecie Harry'ego Pottera. Zaklęcia dodaje moderator - jeśli macie jakieś propozycje, prześlijcie je pm-ką, która zawierać będzie informacje uporządkowane tak, jak widzicie to na dole.
Czary mary, hokus pokus, abrakadabra, zaczynamy!

A

ACCIO (łac. 'accerso' - wołać, przywoływać) - zaklęcie przywołujące.
Zastosowanie: przywołuje żądany przedmiot do osoby rzucającej zaklęcie.
Sposób użycia: można je rzucić na dwa sposoby: 1. wypowiedzenie inkantacji (Accio!, wym. ) i nazwy przedmiotu - wówczas może działać nawet na większą odległość (Harry Potter w t. IV w czasie pierwszego zadanie w Turnieju Trójmagicznym - przywołanie Błyskawicy); 2. wypowiedzenie inkantacji i wskazanie różdżką na żądany przedmiot (Molly Weasley odbierając bliźniakom ich wynalazki, które próbowali przemycić na Finał Mistrzostw Quidditcha).
Uwagi: zaklęcie bardzo popularne, wielokrotnie używane w kanonie. Uczniowie Hogwartu poznają je na zajęciach profesora Flitwicka na czwartym roku.

ALOHOMORA (łac. 'mora' - przeszkoda; hawajski 'aloha' - żegnaj) - zaklęcie otwierające zamki.
Zastosowanie: otwiera zamki w drzwiach lub oknach
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Alohomora!), wskazując jednocześnie na zamek, który chce się otworzyć. (Po raz pierwszy użyte w kanonie przez Hermionę w t. I).
Uwagi: zaklęcie bardzo popularne, znane już pierwszorocznym. Działa tylko na zamki niezabezpieczone (tzn. nieposiadające hasła).

AVADA KEDAVRA (łac. 'cadaver' - trup) - zaklęcie zabijające.
Zastosowanie: powoduje natychmiastową śmierć każdej żywej istoty.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Avada Kedavra!), wskazując na ofiarę. (Po raz pierwszy pojawia się w t. IV, śmierciożerca Barty Crouch junior, podszywający się pod "Szalonookiego" Alastora Moody'ego, demonstruje jego działanie na pająku).
Uwagi: jedno z trzech zaklęć niewybaczalnych - jego użycie jest równoznaczne z wyrokiem dożywotniego więzienia. Promień rzucanego zaklęcia ma charakterystyczny, zielony kolor. Jest nieodwracalne, żadne przeciwzaklęcie nie istnieje. Jedyną osobą, która je przeżyła jest Harry Potter, którego ocaliła starożytna magia poświęcenia i miłości (jego matka zginęła, chroniąc go).

AVIS (łac. 'avis' - ptak) - zaklęcie wyczarowujące ptaszki.
Zastosowanie: powoduje pojawienie się stada ptaszków.
Sposób użycia: wypowiedzenie inkantacji (Avis!). (Używa go w t. IV pan Ollivander, sprawdzając przed Turniejem Trójmagicznym różdżkę Wiktora Kruma).
Uwagi: działa podobnie jak zaklęcie Oppungo.

B

C

CRUCIATUS (łac. 'cruciatus' - tortura, 'crucio' - męczyć, katować) - zaklęcie torturujące.
Zastosowanie: sprawia ofierze niewyobrażalny ból.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Crucio!, wym. ), wskazując na ofiarę. Oprawca kontroluje czas działania zaklęcia - ofiara jest torturowana, dopóki jej kat nie przerwie kontaktu. (Po raz pierwszy pojawia się w t. IV, śmierciożerca Barty Crouch junior, podszywający się pod "Szalonookiego" Alastora Moody'ego, demonstruje jego działanie na pająku).
Uwagi: jedno z trzech zaklęć niewybaczalnych - jego użycie jest równoznaczne z wyrokiem dożywotniego więzienia.

D

DIFFINDO (łac. 'diffindo' - rozłupać, zdruzgotać) - zaklęcie tnące.
Zastosowanie: używane do rozcinania materiału, więzów, itd.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Diffindo!), wskazując na konkretny przedmiot. (Harry Potter używa go w t. IV, aby rozpruć torbę Cedryka Diggory'ego).
Uwagi: brak.

DRĘTWOTA - zaklęcie oszałamiające.
Zastosowanie: powoduje utratę przytomności u ofiary.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Drętwota!), wskazując na osobę. (Po raz pierwszy użyte w t. IV przez smokerów do oszołomienia smoków).
Uwagi: przeciwzaklęcie: Enervate.

Lady Godiva

E

ENERVATE (łac. 'enervatus' - bezsilny, słaby) - zaklęcie cucące.
Zastosowanie: powoduje ocucenie osoby nieprzytomnej.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Enervate!), wskazując na nieprzytomną osobę. (Po raz pierwszy użyte w t. IV przez Dumbledore'a, cucącego Wiktora Kruma).
Uwagi: przeciwzaklęcie do zaklęcia oszałamiającego "Drętwota".

ENGORGIO - zaklęcie powiększające.
Zastosowanie - powiększa żądany przedmiot lub zwierze.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Engorgio!), wskazując na przedmiot lub zwierze. (Po raz pierwszy pojawia się w t. IV, śmierciożerca Barty Crouch junior, podszywający się pod "Szalonookiego" Alastora Moody'ego, powiększa za jego pomocą pająka, służącego do zaprezentowania efektów zaklęć niewybaczalnych).
Uwagi: przeciwzaklęcie: Reducto.

EVANESCO (łac. 'evanesco' - znikać, rozpływać się) - zaklęcie powodujące znikanie.
Zastosowanie: powoduje zniknięcie przedmiotu lub zwierzęcia (patrz: VIPERA EVANESCA).
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Evanesco!, wym. ewanesko), wskazując różdżką na przedmiot, którego chce się pozbyć.
Uwagi: występuje także specjalna odmiana zaklęcia: patrz VIPERA EVANESCA.

EXPECTO PATRONUM (łac. 'expecto' - wyczekiwać, oczekiwać; 'patronus' - obrońca) - zaklęcie przywołujące patronusa (zaklęcie ochronne).
Zastosowanie: powoduje pojawienie się partonusa, będącego materializacją pozytywnej energii i służącego do odpierania ataku dementorów lub przekazywania wiadomości.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Expecto patronum!, wym. ekspekto patronum) i z jego różdżki wydobywa się srebrna mgła, która - jeśli zaklęcie zostało rzucone poprawnie - przybiera kształt zwierzęcia. Aby rzucić prawidłowo zaklęcie, rzucający musi skupić się na swoim najszczęśliwszym wspomnieniu, ponieważ w założeniu patronus jest tarczą, która chroni przed atakiem dementora - mrocznej istoty, wysysającej z ludzi wszystkie pozytywne wspomnienia i uczucia. (Po raz pierwszy pojawia się w t. III, gdy w Hogwart Express, profesor Lupin przegania dementora przeszukującego pociąg. Pojawia się wielokrotnie, zarówno jako tarcza ochronna - Harry Potter w t. III wyczarowuje patronusa, aby ocalić siebie i swojego ojca chrzestnego przed dementorami, jak i jako posłaniec - w t. VI Nimfadora Tonks wysyła do Hogwartu swojego patronusa jako posłańca, aby poinformować, że Harry się spóźni, ale jest bezpieczny).
Uwagi: nie każdy czarodziej jest w stanie wyczarować patronusa - jedni dlatego, że jest to bardzo zaawansowana magia, inni mają zbyt wiele złych wspomnień i łatwo padają ofiarą dementorów. Prawidłowo wyczarowany patronus ma kształt zwierzęcia, nieprawidłowo - przybiera postać strzępków srebrnej mgiełki. Kształt patronusa jest charakterystyczny i inny dla każdego czarodzieja, np. patronus Harry'ego Pottera przyjmuje kształt jelenia (nawiązanie do postaci animagicznej Jamesa Pottera). Czasem patronus może zmienić swój kształt w związku z sytuacją życiową czarodzieja (patronus Tonks zmienia kształt w t. VI).

EXPELLIARMUS (łac. 'expello' - odpędzić, wypłoszyć) - zaklęcie rozbrajające.
Zastosowanie: powoduje pozbawienie przeciwnika różdżki - jest ona odrzucana lub trafia do rzucającego zaklęcie, czasem także odrzucenie ofiary do tyłu (w zależności od siły zaklęcia).
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Expelliarmus!, wym. ekspeliarmus), wskazując na przeciwnika. (Zaklęcie pojawia się po raz pierwszy w t. II, profesor Snape stosuje je w czasie pokazowego pojedynku z Gilderoy'em Lockhartem w Klubie Pojedynków. Ma ogromne znaczenie w całej historii, np. w czasie pojedynku Harry'ego z Lordem Voldemortem w t. IV). Uwagi: zaklęcie bojowe. Promieć zaklęcia ma charakterystyczny, czerwony kolor.

F

FINITE INCANTATEM (łac. 'finis' - koniec; 'incanto' - czarować) - zaklęcie kończące działanie innych zaklęć.
Zastosowanie: kończy działanie innych zaklęć w przypadku jeśli ich działanie nie ustaje z chwilą oderwania różdżki od ofiary/obiektu. (Patrz wyjaśnienie do: CRUCIATUS).
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Finite incantatem!, wym. finite inkantatem), ale nie musi wskazywać na konkretną osobę. (Zaklęcia używa po raz pierwszy profesor Snape w t. II, w Klubie Pojedynków - wówczas zostają cofnięte jednocześnie wszystkie zaklęcia, których użyli uczniowie).
Uwagi: brak.

G

H

Lady Godiva

I

IMMOBILUS (łac. 'immobilis' - nieruchomy) - zaklęcie unieruchamiające.
Zastosowanie: unieruchamia osobę lub zwierzę (np. jeśli ofiara znajduje się w powietrzu, wówczas przestaje się poruszać, ale nie spada).
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Immobilus!), kierując jednocześnie różdżkę w stronę ofiary lub ofiar. (Użyte przez Hermionę w filmie cz. II do unieruchomienia chochlików kornwalijskich - zadziałało na wszystkie na raz. Wg książki Hermiona używa Zaklęcia Zamrażającego, co pozwala sądzić, że jest to drugą, spolszczona wersją nazwy.
Uwagi: działa podobnie do zaklęcia Impedimento.

IMPEDIMENTO (łac. 'impedio' - stać na zawadzie, wstrzymywać) - zaklęcie spowalniające.
Zastosowanie: spowalnia (lub wręcz zatrzymuje) ruchy ofiary, dając czas na działanie lub ucieczkę.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Impedimento!), celując różdżką w ofiarę. (Pojawia się w t. IV - jedno z zaklęć, które Hermiona znalazła dla Harry'ego w bibliotece, mających pomóc mu w trzecim zadaniu Turnieju Trójmagicznego. Harry użył go w labiryncie przeciwko olbrzymiej sklątce tylnowybuchowej, a później przeciwko śmierciożercom).
Uwagi: zaklęcie czasowe, po pewnym czasie jego działanie ustaje. Działa podobnie do zaklęcia Immobilus.

IMPERIUS (łac. 'impero' - rozkazywać) - zaklęcie władzy.
Zastosowanie: pozwala rzucającemu na całkowite podporządkowanie sobie ofiary, która staje się w jego rękach bezwolna kukiełką. Często wykorzystywane przez śmierciożerców.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Imperio!), wskazując jednocześnie różdżką na ofiarę. (Używa go w t. IV śmierciożerca Barty Crouch juniora, podszywający się pod "Szalonookiego" Alastora Moody'ego, prezentując jego działanie uczniom IV roku na przykładzie pająka).
Uwagi: jedno z zaklęć niewybaczalnych - jego użycie przeciwko drugiemu czarodziejowi jest karane dożywotnim więzieniem. Jest to jedyne z zaklęć niewybaczalnych, którego działaniu można się oprzeć. Osoby o silnej woli (Harry Potter) mogą zwalczyć jego moc. Podobnie dzieje się w sytuacji, gdy ofiara poddana jest jego działaniu przez długi okres - po pewnym czasie jego moc słabnie i ofiara zaczyna odzyskiwać świadomość i własną wolę.

INCENDIO (łac. 'incendo' - rozpalać, podpalać) - zaklęcie zapalające.
Zastosowanie: pozwala rozpalić ogień lub podpalić wybrany obiekt.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Incendio!, wym. insendio), wskazując różdżką na obiekt, który ma się zapalić. (Użyte w t. IV przez Artura Weasley'a w celu rozpalenia ognia w kominku w domu Dursley'ów przy Privet Drive 4, aby umożliwić skorzystanie z sieci Fiuu).
Uwagi: brak.

J

K

KAMELEONA, zaklęcie (od nazwy zwierzęcia upodabniającego się do otoczenia) - zaklęcie maskujące.
Zastosowanie: pozwala osobie, na którą zaklęcie jest rzucone, upodobnić się do otoczenia (tzn. jej ciało przyjmuję barwę otoczenia, wtapia się w tło).
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (nieznana, rzucone niewerbalnie) i jednocześnie mocno uderza różdżką w czubek głowy obiektu (osoby, na którą zaklęcie jest rzucane). (Po raz pierwszy pojawia się w t. V - rzuca je na Harry'ego Pottera w kuchni Dursley'ów Alastor Moody).
Uwagi: przeciwzaklęcie: istnieje, nazwa i inkantacja nieznane. Rzucenie zaklęcia powoduje u osoby, na którą jest ono rzucane, chwilowe wrażenie spływającej z miejsca dotknięcia różdżki, zimnej wody.

L

LEGILIMENS (łac. 'lego' - czytać; 'mens' - umysł, myśl) - zaklęcie pozwalające wniknąć do umysłu ofiary.
Zastosowanie: pozwala osobie, która rzuca zaklęcie wedrzeć się do umysłu ofiary i zobaczyć jej myśli, uczucia, i wspomnienia.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Legilimens!), kierując jednocześnie różdżkę na ofiarę. W legilimencji (sztuka magicznej penetracji umysłu) ważny jest kontakt wzrokowy między ofiarą a osobą rzucającą zaklęcie. (Zaklęcie używane w t. V przez Severusa Snape'a na Harrym Potterze w czasie lekcji oklumencji - sztuki ochrony umysłu przed ingerencją z zewnątrz).
Uwagi: ochronę przed zaklęciem Legilimens stanowi oklumencja, choć można je odeprzeć także w inny sposób (np. w t. V Harry Potter rzuca zaklęcie Protego, które powoduje, że Legilimens odbija się i wraca do osoby, która je rzuciła). Normalnie w legilimencji ważny jest kontakt wzrokowy, jednak z powodu nieudanego zaklęcia miedzy Harrym Potterem a Lordem Voldemortem pojawiła się niezwykła więź, pozwalająca na nawiązanie kontaktu na odległość. O legilimencji, profesor Snape - wybitny legilimenta - mówi tak: "Tylko mugole mówią o „czytaniu w cudzych myślach”. Umysł nie jest książką, którą można otworzyć i przeczytać w wolnym czasie. Myśli nie są wyryte wewnątrz czaszki, gdzie mógłby je przejrzeć jakiś intruz. Umysł to rzecz złożona i wielowarstwowa. [...]To prawda jednak, że ci, którzy opanowali sztukę legilimencji, potrafią, pod pewnymi warunkami, wedrzeć się do umysłu swoich ofiar i poprawnie zinterpretować to, co tam znajdą. Czarny Pan, na przykład, prawie zawsze wie, kiedy ktoś nie mówi prawdy. Tylko ci, którzy posiądą sztukę oklumencji, mogą udaremnić mu dostęp do uczuć i wspomnień przeczących temu kłamstwu i w ten sposób wprowadzić go w błąd."

LUMOS (łac. 'lumen' - światło) - zaklęcie oświetlające.
Zastosowanie: zaklęcie powodujące, że koniec różdżki zaczyna emitować wiązkę światła.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Lumos!) i koniec różdżki zaczyna emitować wiązkę światła. (Po raz pierwszy użyte w t.II przez Harry'ego Potter w czasie wyprawy do Zakazanego Lasu tropem pająków).
Uwagi: przeciwzaklęcie: Nox (prawdopodobnie po jakimś czasie zaklęcie się "wyczerpuje" samoistnie, ponieważ zaklęcie Nox jest stosowane rzadko). Zaklęcie bardzo popularne, występuje często. Posiada jedną odmianę: patrz LUMOS MAXIMA.

LUMOS MAXIMA (łac. 'lumen' - światło; 'maximus' - największy) - zaklęcie oświetlające.
Zastosowanie: zaklęcie powodujące, że koniec różdżki zaczyna emitować bardzo silną wiązkę światła.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Lumos maxima!, wym. lumos maksima) i koniec różdżki zaczyna emitować bardzo silną wiązkę światła. (Występuje w filmie cz. III, na samym początku, kiedy Harry czyta nocą książkę pod kołdrą).
Uwagi: przeciwzaklęcie: Nox (prawdopodobnie po jakimś czasie zaklęcie się "wyczerpuje" samoistnie, ponieważ zaklęcie Nox jest stosowane rzadko). Odmiana zaklęcia Lumos.

Lady Godiva

M

MOBILICORPUS (łac. ‘mobilis’ – ruchomy; ‘corpus’ – ciało) – zaklęcie ruchu.
Zastosowanie: pozwala wprawić w ruch i kierować ciałem (np. osoby nieprzytomnej).
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Mobilicorpus!, wym. Mobilikorpus), wskazując różdżką na obiekt. Ciało unosi się w powietrze i można kierować jego ruchem za pomocą różdżki. (Użyte w t. III przez Remusa Lupina, aby przetransportować ciało nieprzytomnego Severusa Snape’a do Hogwartu.
Uwagi: brak.

MORSMORDRE (łac. ‘mors’ – śmierć; ‘mordeo’ – kąsać) – zaklęcie znakujące.
Zastosowanie: wykorzystywane przez śmierciożerców do oznaczenia miejsca zbrodni, rodzaj podpisu „tu byliśmy”.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Morsmordre!), wskazując różdżką w niebo. (Po raz pierwszy pojawia się w t. IV, rzucone przez Barty’ego Croucha juniora w czasie zamieszek po finale Mistrzostwa Świata w Quidditchu).
Uwagi: zaklęcie nieofensywne – jego jedynym zadaniem jest sianie grozę wśród przeciwników Lorda Voldemorta. Używane tylko i wyłącznie przez śmierciożerców.

N

NOX (łac. ‘nox’ – noc) – zaklęcie gaszące światło.
Zastosowanie: powoduje zgaśnięcie światła lub kończy działanie zaklęcia Lumos.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Nox!, wym. noks). (Pojawia się po raz pierwszy w t. III, użyte przez Harry’ego i Hermionę we Wrzeszącej Chacie).
Uwagi: przeciwzaklęcie do Lumos.

O

OBLIVIATE (łac. ‘oblivio’ – zapomnienie) – zaklęcie wymazujące pamięć.
Zastosowanie: pozwala wymazać pamięć ofiary – pojedyncze wydarzenie lub dłuższy okres, w zależności od siły zaklęcia.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Obliviate!), wskazując różdżką na ofiarę. (Po raz pierwszy użyte w t. II przez Gilderoy’a Lockharta przeciwko Harry’emu Potterowi i Ronowi Weasley’owi – zadziałało nieprawidłowo z powodu źle działającej różdżki i trafiło rzucającego, wymazując mu całkowicie pamięć, łącznie z informacją jak się nazywa i kim jest. Wiadomo, że Lockhart wcześniej używał zaklęcia wielokrotnie, wymazując wspomnienia swoim ofiarom i przypisując sobie ich zasługi).
Uwagi: zaklęcie rzucone ze zbyt dużą siłą może spowodować trwałe uszkodzenia mózgu u ofiary – tak stało się prawdopodobnie w przypadku Gilderoy’a Lockharta. Zaklęcie zapomnienia można przełamać – dokonał tego Lord Voldemort, torturując Bertę Jorkins (zmusił ją do przypomnienia sobie faktów, które wymazano jej z pamięci).

OCULUS REPARO (łac.’oculus’ – oko; ‘reparo’ – odnawiać) – zaklęcie naprawiające okulary.
Zastosowanie: służy do naprawianie stłuczonych lub pękniętych okularów (zarówno szkła jak i oprawki).
Sposób użycia: rzucający wypowiadana inkantację (Oculus reparo!, wym. okulus reparo), wskazując różdżką na naprawiane okulary. (Użyte po raz pierwszy w filmie cz. I przez Hermionę, w pociągu jadącym do Hogwartu, jak demonstracja prostego zaklęcia. Sama inkantacja w książce nigdy nie zostaje użyta, ale kiedy w t. II Harry łamie okulary po niefortunnej podróży siecią Fiut, Artur Weasley naprawia mu je jednym stuknięciem różdżki – z całą pewnością używa więc właśnie tego zaklęcia).
Uwagi: odmiana zaklęcia Reparo.

OPPUNGO (łac. ‘oppugno’ – atakować) – zaklęcie „atakujących ptaszków”.
Zastosowanie: zaklęcie sprawiające, że ptaszki atakują przeciwnika.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Oppungo!), celując różdżką w przeciwnika. (Używa go Hermiona w t. VI przeciwko Ronowi. Zaklęcie nie powoduje pojawienia się ptaków, a jedynie sprawia, że zaczynają one atakować wybraną osobę – w rzeczonej scenie Hermiona wyczarowała ptaszki już wcześniej, a zaklęciem Oppungo jedynie skierowała je do ataku).
Uwagi: prawdopodobnie działa razem z zaklęciem Avis (wyczarowującym ptaszki), choć nie ma co do tego pewności. Nie wiadomo też, czy zaklęcie działa jedynie na ptaszki, czy także na inne zwierzęta (co wydaje się bardziej prawdopodobne, zważywszy na fakt, że łacińska etymologia słowa wskazuje jedynie na „atakować”, nie zawiera zaś żadnego elementu związanego z ptakami).

ORCHIDEUS(ang. ‘orchid’ – storczyk) – zaklęcie wyczarowujące bukiet kwiatów.
Zastosowanie: pozwala wyczarować wiązkę kwiatów.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Orchideus!) i z końca różdżki wystrzeliwuje wiązka kwiatów. (Używa go pan Ollivander w t. IV, sprawdzając przed Turniejem Trójmagicznym różdżkę Fleur Delacour).
Uwagi: brak.

P

PESKIPIKSI PESTERNOMI (?) – być może zaklęcie przeciwko chochlikom kornwalijskim.
Zastosowanie: w założeniu powinno być bronią przeciwko chochlikom kornwalijskim, ale zważywszy na fakt, że nie dość, że chochlików nie przestraszyło, to jeszcze jeden z nich wyrwał różdżkę czarodziejowi, który zaklęcie rzucił, trudno jest ustalić, czy jest to prawdziwe, skuteczne zaklęcie.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Peskipiksi pesternomi!), celując różdżką w chochliki. (Używa go w t. II Gilderoy Lockhart, ale nie wywołuje ono pożądanego efektu. Nie wiadomo, czy jest to zaklęcie wymyślone przez Lockharta i dlatego nie działa, czy też nie działa, ponieważ rzuca je właśnie on – niekoniecznie najbardziej kompetentny czarodziej swoich czasów, choć niewątpliwie posiadacz najpiękniejszego uśmiechu. Hipotezę, że jest to zaklęcie wymyślone przez samego Lockharta może uwiarygodniać fakt, że jego etymologia jest nieznana – większość zaklęć pochodzi z łaciny lub angielskiego. Z drugiej jednak strony, Lockhart zazwyczaj używa zaklęć istniejących – tyle, że marnie mu to wychodzi). Lekcja OPCM w wykonaniu Gilderoy’a Lockharta: „Podwinął rękawy, machnął różdżką i ryknął:
- Peskipiksi pesternomi!
Chochliki absolutnie się tym nie przejęły; mało tego, jeden z nich wyrwał Lockhartowi różdżkę z ręki i wyrzucił ją przez okno. Lockhart przełknął głośno ślinę i dał nurka pod biurko, gdzie ledwo uniknął przygwożdżenia przez Neville’a, który w sekundę później spadł tuż obok niego razem z żyrandolem.”
Uwagi: brak danych o istnieniu takiego zaklęcia.

PETRIFICUS TOTALUS (łac. ‘petra’ – skała lub/i ang. ‘petrified’ – skamieniały; łac. ‘totus’ – cały lub/i ang. ‘total’ – całkowity) – zaklęcie unieruchamiające.
Zastosowanie: powoduje całkowite unieruchomienie ofiary, „zamienienie ją w kamień” (nie w sensie dosłownym!) – w przeciwieństwie do Immobilus akcja ofiary nie zostaje „zawieszona” (np. znajdujący się w powietrzu chochlik zawisa bez ruchu, ale nie spada), lecz przerwana (ręce przylegają do boków, nogi się łączą, jeśli ofiara stoi, to upadnie). Ofiara nie traci świadomości!
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Petrificus totalus!, wym. petrifikus totalus), wskazując różdżką na ofiarę. (Używa go Hermiona w t. I, aby powstrzymać Neville’a, który nie wiedząc, że Harry, Ron i Hermiona usiłują uratować kamień filozoficzny, chce zatrzymać przyjaciół wymykających się nocą z wieży Gryffindoru).
Uwagi: działa podobnie, choć nie identycznie, jak zaklęcie Immobilus.

PORTUS (łac. ‘porta’ – brama lub ‘portatio’ – transport) – zaklęcie tworzące świstoklik.
Zastosowanie: pozwala zamienić dowolni wybrany przedmiot w świstoklik – urządzenie, które przenosi osobę, która go dotknie z jednego miejsca w drugie.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Portus!), wskazując różdżką na dowolnie wybrany przedmiot, który ma zostać zamieniony w świstoklik. Przedmiot przez chwilę dygocze i świeci na niebiesko, po czym powraca do stanu oryginalnego.
Uwagi: zaklęcie jednorazowe – po użyciu świstoklika traci moc, choć być może istnieje jego odmiana, pozwalająca na wielokrotne użycie świstoklika (zważywszy na fakt, że puchar – nagroda w Turnieju Trójmagicznym był świstoklikem, który najpierw przeniósł Harry’ego Pottera na cmentarz, gdzie oczekiwał Lord Voldemort, a później z powrotem na błonia hogwarckie). Tworzenie świstoklików jest kontrolowane przez Ministerstwo Magii – potrzebna jest licencja na jego stworzenie (choć wydaje się, że nie jest to przepis specjalnie egzekwowany – w t. V Album Dumbledore dwukrotnie tworzy świstoklik, w tym raz w obecności Ministra Magii, który wprawdzie usiłuje trochę protestować, ale bezskutecznie; świstoklik tworzy też śmierciożerca Barty Crouch junior. Najwyraźniej więc przepis istnieje, ale brak jest kontroli nad jego rzeczywistą skutecznością).

PRIORI INCANTATEM (łac. ‘prior’ – wcześniejszy; ‘incanto’ – czarować) – zaklęcie retrospekcji rzucanych zaklęć.
Zastosowanie: pozwala sprawdzić jakie zaklęcia zostały rzucone daną różdżką (pokazuje je od najnowszego do najstarszego), ale nie kto je rzucił.
Sposób użycia: można go użyć na dwa sposoby: 1. klasyczny – rzucający wypowiada inkantację (Priori incantatem!, wym. priori inkantatem), przykładając koniec swojej różdżki do końca różdżki sprawdzanej. (W ten sposób używa go w t. IV Amos Diggory, sprawdzając różdżkę Harry’ego, z której jak wszyscy podejrzewają – i słusznie – rzucono zaklęcie Morsmordre). 2. zaklęcie rzuca się samoistnie, kiedy właściciele dwóch siostrzanych różdżek, tzn. zawierających identyczny rdzeń (a dokładniej mówiąc czynnik magiczny pochodzący od tego samego zwierzęcia), zmuszają je do walki przeciwko sobie – silniejsza wymusza efekt Priori Incantatem na słabszej. (W t. IV, w czasie pojedynku Harry’ego i Lorda Voldemorta, różdżka Harry’ego zmuszą swoją siostrę do pokazania wcześniej rzuconych zaklęć).
Uwagi: zaklęcie powoduje pojawienie się „widm” – materializacji ostatnich zaklęć rzuconych daną różdżką (np. jeśli rzucono różdżką zaklęcie Avada Kedavra to ukaże się widmo ofiary, które zachowuje pewne cechy żywego człowieka). Efekt zaklęcia – widma – może być zniszczony za pomocą zaklęcia Deletrius (gdy zaklęcie Priori Incantatem zostało rzucone) lub gdy kontakt między różdżkami zostanie przerwany (gdy zaklęcie Priori Incantatem zostało wymuszone przez pojedynek siostrzanych różdżek).

PROTEGO (łac. ‘protego’ – ochronić) – zaklęcie tarczy.
Zastosowanie: zaklęcie obronne – tworzy tarczę, od której odbija się inne zaklęcie.
Sposób użycia: rzucający wypowiada inkantację (Protego!), prawdopodobnie kierując ją w stronę atakującego (choć nie ma co do tego całkowitej pewności, w kanonie nie zostaje to sprecyzowane). (Pojawia się wielokrotnie w t. V – za jego pomocą Harry odbija zaklęcie Legilimens, rzucone przez Severus Snape’a, a później broni się przed śmierciożercami w Ministerstwie Magii).
Uwagi: odbija skutecznie tylko słabsze zaklęcia, silniejsze może osłabić. Nieskuteczne przeciwko zaklęciom niewybaczalnym

Lady Godiva

Q

R

REDUCTO
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

RELASHIO
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

REPARO
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

RIDDICULUS
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

RICTUSEMPRA
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

S

SECTUSEMPRA
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

SERPENSORTIA
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

SILENCIO
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

SONORUS
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

T

TORMENTA
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

TARANTALLEGRA
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

U

UPIOROGACEK
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

W

WINGARDIUM LEVIOSA
Zastosowanie:
Sposób użycia:
Uwagi:

X

Z