Wszystko o Anime i Mandze

Akatsuki

Dziwny dzień.

Cały czas wydaje mi się, jakbym była w wielkiej świątyni, pełnej pustki, ciemności i echa.

Świątyni mojej duszy?

Jestem sama.

Chociaż z zewnątrz słychać głosy bliskich mi ludzi, żaden z nich nie umie się dostać do środka.

A ja nie umiem wyjść.
Drzwi są zbyt ciężkie, aby otworzyć je w pojedynkę, a nie ma nikogo.
Mogę co najwyżej uchylić je, aby do środka wpadła smuga światła, odrobina zwykłego ludzkiego hałasu i ciepła.
Ale już po chwili zamykają się z powrotem, otaczając mnie mrokiem i delikatną muzyką ciszy.

Nie chcę, czy nie potrafię otworzyć drzwi?
Hm, chyba po części jedno i drugie.
Dobrze mi tu.

Nie chcę wychodzić, ale jednocześnie szarpie mną rozpaczliwe pragnienie wpuszczenia do środka chociaż kilku dusz.

Tylko nie każda chce tu wejść.

Niektórzy boją się ciszy; większość po prostu przechodzi obojętnie, wcale jej nie zauważając.

A ja?

Rozdarta...

Przykuta do kolumny duszy.

Tristan

Masz bardzo interesujące przemyślenia, a użyte przez Ciebie przenośnie naprawde oddziaływują na wyobraźnie.
Zraził mnie nieco tytuł. Jeżeli piszesz wiersz po Polsku to i tytuł daj w tym języku. Tym bardziej zabrokło mi ładnego tytułu po przeczytaniu Twojego dzieła. Masz talent do ujmowania niektórych spraw naprawdę zwięźle i w bardzo ładnej formie. Dobrze to świadczy o Twoim zasobie słów.
W Twoim utworze występuje opis sytuacji, emocji ale nie ma wyjaśnienia - podsumowania. To jest trudny zabieg i w Twoim przypadku udany, ale nie oznacza że takie podsumowanie nie powinno istnieć. Choć utwór nie przypomina budową sonetu, to sposób w jaki i co przekazujesz jest zbliżony. Dlatego aż się prosi o tytuł taki jak w sonetach. Zwięzły ale dosadny, choć ani razu nie wskazany bespośrednio w utworze.

Trochę się czepiam, ale uważam że Twoje dzieło jest naprawdę dobre i liczę, że będziesz jeszcze pisać i częstować nas takimi smakołykami!

Tristan

Lady Godiva

Ładne. Nastrojowe, smutne. Przemyślenia samotnika, który z jednej strony chciałby znaleźć się bliżej inny, a z drugiej dobrze mu i bezpiecznie w tej jego samotni.
Przyłączam się do uwagi Tristan o tytule, zupełnie nie rozumiem, czemu jest po angielsku i nie do końca, czemu, jeśli już po angielsku to "hole". W wierszu piszesz o "światyni", i masz całe pole leksykalne z nią związane: echo, mrok, kolumna. Skąd więc znacznie bardziej hm... trywialne? ordynarne? pospolite? (no nie wiem jak to określić) "hole", oznaczające jamę, norę, dziurę (chyba, że miało być "hall" Wink

). To jest właśnie ryzyko umieszczania tytułów lub fragmentów w obcym języku - czytelnik nie do końca może załapać o co autorowi chodziło.
Ja też nie umiem zdefiniować formy (no Tristan, sonet to to nie jest z żadnej strony:), w poezji zresztą nie ma to większego znaczenia, po prostu "wiersz" Wink

. Natomiast intryguje mnie coś innego: zapis. Czemu czasem są linijki odstępu a czasem jedna pod drugą? Na moje oko trzy pierwsze wersy powinny być jeden tuż po drugim, potem odstęp, następne dwa wersy, itd.
Jeśli chodzi o sam tekst, "ugryzł mnie" jeden fragment.